De vuurtorens horen bij Hoek van Holland en de Waterweg. De hoge rood-wit geverfde betonnen vuurtoren vormt samen met het lage exemplaar bij de Berghaven een lichtenlijn voor de binnenlopende scheepvaart op de Waterweg. De oude rode vuurtoren had deze functie ook, maar was daarnaast ook verkenningslicht waarmee passerende schepen hun positie op zee konden bepalen.

De oude rode vuurtoren is gemaakt van gietijzer en heeft een hoogte van 26,5 meter. A.C. van Loo maakte het ontwerp. Aan ijzergieterij Penn & Bauduin uit Dordrecht werd de opdracht gegund voor het vervaardigen van de vele gietijzeren onderdelen en de assemblage hiervan. Op 14 februari 1894 werd het licht voor het eerst ontstoken. De toren had oorspronkelijk een vast wit licht, maar dit is diverse malen veranderd. Vanaf 1960 had de Hoekse vuurtoren een ‘karakter’ van elke 20 seconden 5 witte schitteringen gevolgd door 8 seconden rood licht.

Dit was maar kort functioneel. Door de aanleg van de Maasvlakte in de jaren zestig was het licht te ver van de kust komen te liggen, waardoor het niet meer goed zichtbaar was. Op 18 februari 1974 is het licht daarom gedoofd. Een stelsel van 9 betonnen lichttorens nam de taak van de oude kustverlichting over. Op de Maasvlakte kwam een achthoekige betonnen toren met een hoogte van 65 meter, die de functie van verkenningslicht overnam.
De oude gietijzeren vuurtoren bleef ongebruikt achter op zijn plek aan de Willem van Houtenstraat en dreigde na enige jaren gesloopt te worden. Een vijftienjarige jongen, René Vas geheten, vatte in 1981 het plan op om de vuurtoren op te knappen en er een museum van te maken. Na lang aandringen, een speech voor de gemeenteraad en hulp van toenmalig Minister van Verkeer en Waterstaat Neelie Smit-Kroes, kreeg hij uiteindelijk toestemming om een kustverlichtingsmuseum te vestigen in het ‘Hoge licht’. In 1983 werd deze droom werkelijkheid:

https://kustverlichtingsmuseumhoekvanholland.nl